بخوبی ہمچومہ تابندہ باشی
بہ ملک دلبری پائندہ باشی
جہاں سوزی اگر دو غمزہ آئی
شکر ریزی اگر برخندہ باشی
من درویش را کشتی بغمزہ
کرم کردی الٰہی زندہ باشی
زقید دو جہاں آزاد باشم
اگر تو ہم نشیں بندہ باشی
جفا کم کن کہ فردہ روزِ محشر
بروئے عاشقاں شرمندہ باشی
بہ تندی و بشوخی ہم و خسرو
ھزاراں خانما بدکندہ باشی
چھاپ تلک سب چھین لی نی رے مو سے نیناں ملا کے
بات اگہم کہہ دی نی رے م سے نیناں ملا کے
بل بل جاؤں میں تورے رنگ ریجوا
انپی سی رنگ لی نی رے مو سے نیناں ملا کے
ہری ہر چوڑیان گوری گوری بیاں
بیاں پکر ھر لی نی رے مو سے نیناں ملا کے
پریم بھٹی کا مدھوا پلائی کے
متواری کردی نی رے مو سے نیناں ملا کے
خسرو نجام کے بل بل جیّئے
موہے سہاگن کی نی رے مو سے نیناں ملا کے
زحال مسکین مکن تغافل ورائے نیناں بنائے بتیاں
کہ تاب ہجراں نہ دارم اے جاں نہ لیہو کا ہے لگائے چھتیاں
شباںِ ہجراں دراز چوں زلف ور وزِ وصلت چوں عمر کوتہ
سکھی پیا کو جو میں نہ دیکھوں تو کیسے کاٹوں اندھیری رتیا
یکا یک ا ز دل دو چشم جادو بصد فریبم ببرو تسکیں
کسے پڑی ہے جو جا سنائے ہمارے پی کو ہماری بتیاں
چوں شمع سوزاں چوں ذرّہ حیراں زمہر آں مہہ بگشتم آخر
نہ نیند نیناں نہ انگ چیناں نہ آپ آئے نہ بھیجیں پتیاں
بحق روزِ وصالِ دلبر کہ داد مارا فریب خؔسرو
لیپہتِ من کے درائے راکھوں جو جائے پاؤں پیا کی کھتیاں
چشم مستے عجبے زلف درازے عجبے
مے پرستے عجبے فتنہ طرازے عجبے
بوالعجب حسن و جمال و خط و خال و گیسو
سروقدِّ عجبے قامتِ ناز عجبے
وقت بسمل شُدنم برویش باز است
مہربانِ عجبے بندہ نوازِ عجبے
بہر قتلم چوں کشد تیغ نہم سر بسجود
او بہ نازِ عجبے من بہ نیاز عجبے
ترک تازی عجبے،شو بہ بازِ عجبے
کج کلاہِ عجبے، ابر ادا سازِ عجبے
حق مگو کلمۂ کفر است در ایں جا خؔسرو
راز دانِ عجبے، صاحبِ الرّاز عجبے
اۓ چہرۂ زیبا ئے تو رشکِ بتانِ آذری
ہر چند وصفت می کنم در حسن زاں بالاتری
تو از پری چابک تری وزِ برگِ گل نازک تری
و زِھر چہ گوئم بہتری حقا عجائب دلبری
عالَم ہمہ نغمائے تو خلقِ خدا شیدائے تو
اے نرگسِ رعنائے تو! آوردہ رسمِ دلبری
آفاقہا گردید ہ ام مِہرِ بتاں و رزیدہ ام
بسیارِ خوباں دیدہ ام لیکن تو چیزِ دیگری
من تو شُد م، تو من شُدی ،من تن شُدم ،تو جاں شُدی
تاکس نہ گوئم بعد اَزیں، من دیگر م ،تو دیگر ی
خؔسرو غریب است و گدا افتادہ در شہر شما
باشد کہ از بہر ِخدا سوئے غریباں بن گری
نمی دانم چہ منزل بود شب جائے کہ من بودم
بَہر سو رقصِ بسمل بود شب جائے کہ من بودم
پری پیکر نگارِ سَروقدِّ لالہ رخسارے
سراپا آفتِ دل بود شب جائے کہ من بودم
رقیباں گوش بر آواز ِاُو در ناز و من ترساں
سخن گفتن چہ مشکل بو د شب جائے کہ من بودم
خدا خود میر ِمجلس بود اندر لا مکاں خؔسرو
محمد ﷺشمعِ محفل بود شب جائے کہ من بودم
