اے چہرۂ زیبا تو

اۓ چہرۂ زیبا ئے تو رشکِ بتانِ آذری
ہر چند وصفت می کنم در حسن زاں بالاتری

تو از پری چابک تری وزِ برگِ گل نازک تری
و زِھر چہ گوئم بہتری حقا عجائب دلبری

عالَم ہمہ نغمائے تو خلقِ خدا شیدائے تو
اے نرگسِ رعنائے تو! آوردہ رسمِ دلبری

آفاقہا گردید ہ ام مِہرِ بتاں و رزیدہ ام
بسیارِ خوباں دیدہ ام لیکن تو چیزِ دیگری

من تو شُد م، تو من شُدی ،من تن شُدم ،تو جاں شُدی
تاکس نہ گوئم بعد اَزیں، من دیگر م ،تو دیگر ی

خؔسرو غریب است و گدا افتادہ در شہر شما
باشد کہ از بہر ِخدا سوئے غریباں بن گری