بخوبی ہمچومہ تابندہ باشی
بہ ملک دلبری پائندہ باشی
جہاں سوزی اگر دو غمزہ آئی
شکر ریزی اگر برخندہ باشی
من درویش را کشتی بغمزہ
کرم کردی الٰہی زندہ باشی
زقید دو جہاں آزاد باشم
اگر تو ہم نشیں بندہ باشی
جفا کم کن کہ فردہ روزِ محشر
بروئے عاشقاں شرمندہ باشی
بہ تندی و بشوخی ہم و خسرو
ھزاراں خانما بدکندہ باشی
از حسن ملیح خود شور بجہاں کردی
ہر زخمی و بسمل را مصروف فغال کردی
بے جرم خطا قتلم از نازِ بتاں کردی
خود تیغ، زدی برمن نام دگراں کردی
مدہوش بیک ساغر اے پیر مغاں کردی
دل بردی و جاں بردی بے تاب و تواں کردی
خود آئینہ روبودی خود آئینہ بے خود
ایں طرفہ تماشا بیں در بزمِ جہاں کردی
شُد جامیٔ بے چارا از عشق تو آوارہ
آوارۂ غربت را در خاک نہاں کردی
رس بہ فریاد یا شہۂ بغداد
وقت امداد یا شہۂ بغداد
تیرے در کے غلام حاضر ہیں
سن لے فریاد یا شہۂ بغداد
اک نگاہِ کرم کے طالب ہیں
دل ہو آباد یا شہۂ بغداد
مشکلیں دور ہوگئیں ساری
جب کیا یاد یا شہۂ بغداد
مجھ کو ہر دل میں نظر آتا ہے
تو ہی آباد یا شہۂ بغداد
تیرے در کا فقیر ہے محمود
کردے اب شاد یا شہۂ بغداد
شاہِ جیلاں بہ من زار و پریشاں مددے
نورِ عینین نبیﷺ سید و سلطان مددے
ما غریبیم ، غریب الوطنی ہے آقا
چشمِ رحمت بکشا سوئے غریباں مددے
حاضر برورِ پاک تو بصد رنج و الم
اۓ مسیحائے زماں ، عیسیٰٔ دوراں مددے
بر دلِ مُردۂ من یک نظرِ لطف بکن
پیر پیرانِ جہاں مرشد پاکاں مددے
اشرفی آمدِ در حالتِ پیری بہ درت
دستگیری بہ کنی حامیٔ پیراں مددے
اۓ خدا اۓ مہربان مَولائے مَن
اۓ انیسِ خلوتِ شہبائے مَن
اۓ کریم اۓ کارسازِ بے نیاز
دائم الاحسان شہِ بندہ نواز
اۓ کہ نامت راحتِ جان ودِلم
اۓ کہ فضلِ تو کفیلِ مُشکلم
ماخطاآریم و تو بخشش کُنی
نعرۂ اِنّی غفورٌ مے زنی
زحال مسکین مکن تغافل ورائے نیناں بنائے بتیاں
کہ تاب ہجراں نہ دارم اے جاں نہ لیہو کا ہے لگائے چھتیاں
شباںِ ہجراں دراز چوں زلف ور وزِ وصلت چوں عمر کوتہ
سکھی پیا کو جو میں نہ دیکھوں تو کیسے کاٹوں اندھیری رتیا
یکا یک ا ز دل دو چشم جادو بصد فریبم ببرو تسکیں
کسے پڑی ہے جو جا سنائے ہمارے پی کو ہماری بتیاں
چوں شمع سوزاں چوں ذرّہ حیراں زمہر آں مہہ بگشتم آخر
نہ نیند نیناں نہ انگ چیناں نہ آپ آئے نہ بھیجیں پتیاں
بحق روزِ وصالِ دلبر کہ داد مارا فریب خؔسرو
لیپہتِ من کے درائے راکھوں جو جائے پاؤں پیا کی کھتیاں
چشم مستے عجبے زلف درازے عجبے
مے پرستے عجبے فتنہ طرازے عجبے
بوالعجب حسن و جمال و خط و خال و گیسو
سروقدِّ عجبے قامتِ ناز عجبے
وقت بسمل شُدنم برویش باز است
مہربانِ عجبے بندہ نوازِ عجبے
بہر قتلم چوں کشد تیغ نہم سر بسجود
او بہ نازِ عجبے من بہ نیاز عجبے
ترک تازی عجبے،شو بہ بازِ عجبے
کج کلاہِ عجبے، ابر ادا سازِ عجبے
حق مگو کلمۂ کفر است در ایں جا خؔسرو
راز دانِ عجبے، صاحبِ الرّاز عجبے
نمی دانم کہ آخر چوں دم ِ دیدارمی رقصم
مگر نازم بہ ایں ذوق کہ پیش یارمی رقصم
تو آں قاتل کہ ازبہرِ تماشا خون من ریزی
من آں بسمل کہ زیر خنجر خونخوار می رقصم
بیا جاناں تماشا کن کہ در انبوہِ جانبازاں
بصد سامان رسوائی سر بازار می رقصم
خوشارندی کے پاماش کنم صد پارسائی را
زہے تقویٰ کہ من بہ جبہ و دستار می رقصم
منم عثمان مروندی کہ یارِ شیخ منصورم
ملامت می کند خلق و من برادرم رقصم
صبہ بہ سوئے مدینہ روکن ازیں دعاگو سلام برخواں
بگردِ شاہِ رسل بہ گرداں بصد تفرع پیام برخواں
بشوزِ من صورتِ مثالی نماز بگزار اندراں جاں
بہ لحن خوش سورۂ محمد ﷺ تمام اندر قیام بر خواں
بنہہ بچندیں ادب طرازی سر ارادت بخاک آں کو
صلوٰۃ ِ آخر بہ روح پاک جناب خیر الانام برخواں
بہ باب رحمت گہے گزر کن بہ باب جبریل گہہ جبیں سا
سلام ربی علیٰ نبیٍ گہے بہ باب الاسلام برخواں
بہ لحنِ داؤد ہمنوا شوبہ نالۂ درد آشنا شو
بہ بزم پغمبر ایں غزل رازِ عبدِ عاجز نؔظام بدخواں
وَصَلَّ اللہ عَلٰی نورٍٍکز و شُد نورِ ہا پیدا
زمیں از حُبّ اُو ساکن، فلک در عشق اُو شیدا
از ودر ہر تنے ذوقے وزودر ہر دِلے شوقے
ازوبر ہر زباں ذکرے وز ودرہر سرِ سودا
محمد احمد و محمود وے را خالقش بستود
کزوشد بو د ہر موجود زوشد دیدہ ہا بینا
اگر نامِ محمد ﷺرا نیا وردِ شفیع آدم
نہ آدم یا فتے توبہ نہ نوح از غرق نجینا
نہ ایوب از بلاراحت نہ یوسف شوکت و حشمت
نہ عیسٰی آں مسیحا دم نہ موسیٰ آں ید بیضا
دو چشم نرگینش را کہ ماز اغ البصر خوانند
دو زلف عنبرینش رآلہ والیل اذا یغشٰی
زسرِّ سینہ اش جاؔمی الم نشرح لکَ برخواں
زمعرا جش چہ می پرسی کہ سبحان الذی اسریٰ
اۓ چہرۂ زیبا ئے تو رشکِ بتانِ آذری
ہر چند وصفت می کنم در حسن زاں بالاتری
تو از پری چابک تری وزِ برگِ گل نازک تری
و زِھر چہ گوئم بہتری حقا عجائب دلبری
عالَم ہمہ نغمائے تو خلقِ خدا شیدائے تو
اے نرگسِ رعنائے تو! آوردہ رسمِ دلبری
آفاقہا گردید ہ ام مِہرِ بتاں و رزیدہ ام
بسیارِ خوباں دیدہ ام لیکن تو چیزِ دیگری
من تو شُد م، تو من شُدی ،من تن شُدم ،تو جاں شُدی
تاکس نہ گوئم بعد اَزیں، من دیگر م ،تو دیگر ی
خؔسرو غریب است و گدا افتادہ در شہر شما
باشد کہ از بہر ِخدا سوئے غریباں بن گری
نمی دانم چہ منزل بود شب جائے کہ من بودم
بَہر سو رقصِ بسمل بود شب جائے کہ من بودم
پری پیکر نگارِ سَروقدِّ لالہ رخسارے
سراپا آفتِ دل بود شب جائے کہ من بودم
رقیباں گوش بر آواز ِاُو در ناز و من ترساں
سخن گفتن چہ مشکل بو د شب جائے کہ من بودم
خدا خود میر ِمجلس بود اندر لا مکاں خؔسرو
محمد ﷺشمعِ محفل بود شب جائے کہ من بودم
مرحبا سیدِ مکی مدنی العربی
دل وجاں باد فدایت چہ عجب خوش لقبی
من بیدل بجمال تو عجب حیرانم
اللہ! اللہ! چہ جمال است بدیں بوالعجبی
نسبت نیست بذات تو بنی آدم را
بر تر از عالَم و آدم تو چہ عالی نسبی
ماہمہ تشنہ لبانیم و توئی آب ِحیات
رحم فرما کہ زِحد می گزر و تشنہ لبی
ذاتِ پاک تو دریں ملکِ عرب کردہ ظہور
زِآں سبب آمدہ قرآں بہ زبانِ عربی
چشمِ رحمت بُکشا سوئے من انداز نظر
اۓ قریشی لقبی! ہاشمی و مُطَّلبی!
سیّدی اَنتَ حبیبی و طبیب قلبی
آمدہ سوئے تو قدسی پۂ درماں طلبی
زِرحمت کن نظر برحالِ زارم یا رسول اللہ !
غریمم ، بے نوایم، خاکسارم یا رسول اللہ !
زِداغِ ہجر تو کہ دل فگارم یار سول اللہ!
بَہارِ صد چمن در سینہ دارم یا رسول اللہ !
توئی تسکینِ دل، آرامِ جاں ، صبر وقرارِ من
رُخِ پُر نور بنمُا بے قرارم یا رسول اللہ !
توئی مولائے من، آقائے من، والی و جانِ من
توئی دانی کہ جُز تو کس ندارم یا رسول اللہ !
دمِ آخر نُمائی جلوۂ دیدار جاؔمی را
زِ لطف تو ہمیں امیدوارم یا رسول اللہ !
منم ادنٰی ثنا خوان محمد ﷺ
غلامِ از غلامانِ محمد ﷺ
محمدﷺ ہست مہمانِ خداوند
دُو عالَم ہست مہمانِ محمد ﷺ
تمامی انبیآء و اولیآء ہم
نمک خوردند از خوانِ محمد ﷺ
گنہگارم سیہ کارم ولیکن
بدستم ہست دامانِ محمد ﷺ
محمد ﷺحامد و حمدِ خداوند
خدائے ما ثنا خوانِ محمد ﷺ
نہ تنہا ہست جاؔمی نعت خوانش
خدا ئے ما ثنا خوانِ محمد ﷺ
تنم فرسودہ جاں پارہ زِ ہجراں یا رسول اللہ !
وَلم پژمردہ آوارہ ، زِعصیاں یا رسول اللہ !
چوں سوئے من گزر آری، منِ مسکیں زِناداری
فدائے نقشِ نعلینت کنم جاں یا رسول اللہ!
زِکردہ خیش حیرانم سیاہ شُد روزِ عصیانم
پشیمانم، پما خنم ، پشیما ں یا رسول اللہ !
زِ جام ِحُبِّ تو مستم ، بہ زنجیرِ تو دل بستم
نمی گویم کہ من ہستم، سُخَنداں یا رسول اللہ!
بصدّیقت خریدارم ، عُمر را دوست می دارم
فدا سازم دل وجاں را بعثماں یا رسول اللہ !
چوں بازوئے شفاعت را کُشائی بر گنہگاراں
مکن محروم جامیؔ را ، درا آں یا رسول اللہ !
گل از رُخت آموختہ نازک بدنی را بدنی را بدنی را بدنی را
بلبل زِ تو آموختہ شیریں سخنی را سخنی را سخنی را سخنی را
ہر کس کہ لب لعل تُرا دیدہ بہ دل گفت
حقا کہ چہ خوش کندہ عقیقِ یمنی را، یمنی را یمنی را یمنی را
خیّاط ِ ازل دوختہ بر قامتِ زیبا
در قِدّ تو ایں جامۂ سر وِچمنی را چمنی را چمنی را چمنی را
از جاؔمیٔ بے چارا رسانید سلامے
بر در گہہِ دربارِ رسول ِمدنی را مدنی را مدنی را مدنی را
چوں ماہ ِ در ارض و سما ، تاباں توئی، تاباں توئی
رشکِ ملک، نورِ خدا، انساں توئی ،انساں توئی
روشن زرویت دو جہاں ، عکسِ رُخَت خورشید و ماہ
اۓ نورِ ذاتِ کبریا ! رخشاں توئی، رخشاں توئی
آیات ِقرآں اَبرُویت، تفسیر ِقرآں گیسُویَت
اۓ روئے تو! قرآنِ ما، ایماں توئی ، ایماں توئی
یا مصطفٰے !یا مجتبٰے! ارحم لنا، ارحم لنا
دستِ ہما بے چارا را، داماں توئی، داماں توئی
من عاصیم ، من عاجز م ، من بیکسم حالِ مرا
یا شافعِ روزِ جز ا! پُر ساں توئی، پُرساں توئی
جاؔمی رود از چشمِ ما جلوہ نما بہرِ خدا
جان و دلم ہر دو فدا، جاناں توئی، جاناں توئی
نسیما !جانبِ بطحا گزرکن
زِ ا َحوالم محمدﷺ ر اخبر کن
توئی سلطانِ عالم یا محمد!ﷺ
زروئے لطف سوئے من نظر کن
بسر ایں جانِ مشتاقم در آں جا
فدائے روضۂ خیر البشر کن
مشرف گرچہ شد جاؔمی ز لطفش
خدایا !ایں کرم بارِ دگر کن
